Το εμβληματικό λιβανέζικο πρωινό έλαβε την αναγνώριση της UNESCO

Η μυρωδιά του al-man’ouché διαποτίζει κάθε γωνιά του δρόμου στο Λίβανο. Η πανταχού παρούσα τροφή για πρωινό έχει αναγνωριστεί στον κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς του Εκπαιδευτικού, Επιστημονικού και Πολιτιστικού Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών (UNESCO).

Στην καρδιά της Βηρυτού, ο Mohamed Whehbi πουλάει μαναίς (ο πληθυντικός του al-man'ouche) στη γειτονιά Hamra τα τελευταία δύο χρόνια.

Στο εσωτερικό υπάρχει ένας παραδοσιακός φούρνος κάτω από τον οποίο καίγονται καυσόξυλα. Ο Αλί, ο σεφ, ισιώνει ένα μικρό κομμάτι ζύμης. Κόβει την άκρη και βάζει ένα μίγμα από za'atar και ελαιόλαδο από πάνω. Στη συνέχεια, τοποθετεί την πεπλατυσμένη ζύμη σε ένα μεγάλο μαξιλάρι πριν την κολλήσει μέσα στο φούρνο με ξύλα.

"Αυτός ο φούρνος και το ψωμί (ψωμί ταννούρ) είναι 1,000 ετών», είπε ο Wehbi. ​"Έτσι έψηναν οι πρόγονοί μας. Εδώ στον Λίβανο, αλλά και στη Συρία, το Ιράκ και το Πακιστάν, κάνουμε το ίδιο. Και αρέσει στον κόσμο γιατί είναι υγιεινό φαγητό».

Το όνομα al-man’ouché προέρχεται από την αραβική λέξη manqūshah, το οποίο περιγράφει τη διαδικασία δημιουργίας του πιάτου. Αφού η ζύμη τυλιχτεί επίπεδη, πιέζεται από τις άκρες των δακτύλων για να δημιουργηθούν εσοχές για τις επικαλύψεις. Το Manqūshah προέρχεται από το ρήμα ρίζας νακάσα, που σημαίνει σκαλίζω.

Πιο κοντά στο λιμάνι της Βηρυτού, η αγορά Souk-el-Tayeb πραγματοποιείται κάθε Σάββατο πρωί. Εδώ πουλάει η Rima Shaaban saj, ένα άλλο είδος al-man’ouché.

Η Shaaban έρχεται κάθε εβδομάδα με την κόρη, τον γιο και τον σύζυγό της και ψήνει τη μικρή ζύμη που ετοίμαζε στο σπίτι.

"Στη συνέχεια, το ισιώνω για να το κάνω πολύ λεπτό και το βάζω πάνω από τη σόμπα, που μοιάζει με θόλο», εξήγησε ο σεφ, ο οποίος είναι επίσης ιδιοκτήτης ενός εστιατορίου κοντά στο βουνό Chouf έξω από τη Βηρυτό.

Η Shaaban προσθέτει διάφορα συστατικά: ελαιόλαδο, za'atar, τυριά, γαλοπούλα, ντομάτες ή οτιδήποτε άλλο ζητήσουν οι πελάτες της.

"Κάνω manaish από τότε που ήμουν επτά ετών», είπε. ​"Καθόμουν πίσω από τη γιαγιά μου και την παρακολουθούσα».

"Τώρα, το κάνω αυτό για να βοηθήσω και την οικογένειά μου, γιατί αυτή είναι η δουλειά μου», πρόσθεσε η Shaaban, με ένα πλατύ χαμόγελο, ενώ η κόρη της στέκεται δίπλα της.

Αυτή η οικογενειακή παράδοση είναι επίσης πολύ σημαντική για την Bera Chibaro, μια Καναδο-Λιβανέζα που μόλις επέστρεψε από τη Βόρεια Αμερική.

Από τότε που επέστρεψε στη Βηρυτό, έρχεται κάθε Σάββατο για να απολαύσει το al-man'ouche του Shaaban. Της θυμίζει τα παιδικά της χρόνια στη Βηρυτό.

"Ξέρετε, μεγαλώναμε με τη μυρωδιά του al-man'ouché κάθε πρωί», είπε ο Chibaro. ​"Μπορείτε να βρείτε ένα σε κάθε κοινότητα εδώ στον Λίβανο.”

"Κάθε σπίτι έχει ένα κατάστημα που πουλά μανάις ακριβώς δίπλα του», είπε προτού αρπάξει ένα τεράστιο πιάτο γεμάτο μάναις.

Στην Τρίπολη, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Λιβάνου που βρίσκεται βόρεια της Βηρυτού, μυρίζει ελαιόλαδο και za'atar που ψήνεται αργά στο ψωμί είναι παντού στην πόλη.

Ο Μοχάμεντ Ελ Άμπεντ βάζει πέντε μανάις σε έναν μεγάλο φούρνο που περιβάλλεται από φλόγες. Βγάζοντας τα προς το ζην από αυτό το αρτοποιείο, είναι επίσης πολύ περήφανος που βλέπει το πιάτο στον κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

"Είναι πολύ καλά νέα», είπε. ​"Είναι ωραίο, φυσικά, γιατί είναι ένα σημαντικό γεύμα για τους Λιβανέζους, σημαίνει πολλά για εμάς και είναι επίσης μοναδικό».

Η Barbara Massaad, συγγραφέας πολλών βιβλίων μαγειρικής, είναι επίσης πολύ χαρούμενη για αυτήν την επιγραφή. Επισκέφτηκε περισσότερα από 250 αρτοποιεία σε όλο τον Λίβανο για να αφηγηθεί τις ιστορίες πίσω από το manaish.

Αυτή η ανακοίνωση είναι ένα αστέρι που λάμπει σε έναν σκοτεινό ουρανό για πολλούς Λιβανέζους, που έχουν πληγεί περισσότερο σοβαρή οικονομική κρίση τα τελευταία τέσσερα χρόνια και τώρα στο χείλος μιας κλιμάκωσης των συνεχιζόμενων σύγκρουση μεταξύ της Χεζμπολάχ και του Ισραήλ.

"Ξέρετε, κάθε κομμάτι ευτυχίας, πρέπει να το πάρουμε και αυτό κάνει τη διαφορά», είπε ο Massaad. ​"Γιατί, όταν ξυπνάμε το πρωί, δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε. Ζούμε έναν εφιάλτη τα τελευταία τέσσερα χρόνια».

"Η ζωή μας έχει ανατραπεί εντελώς», πρόσθεσε. ​"Λοιπόν, ξέρετε, αυτή η μικρή νίκη, αυτή η αναγνώριση αυτού του ανήκειν, ότι το al-man’ouché είναι δικό μας και ότι κανείς δεν μπορεί να το κλέψει: αυτό είναι υπέροχο. Είναι το al-man’uché μας».

Μερικοί άνθρωποι δεν έχουν την πολυτέλεια να αγοράσουν πια το al-man'ouche, πληγωμένοι σκληρά από την οικονομική κρίση και τον πληθωρισμό, ο οποίος έφτασε το 200% τον Σεπτέμβριο.

Αλλά στο τέλος, είτε στο σπίτι με την οικογένεια και τους φίλους είτε στο αγαπημένο τους αρτοποιείο, το al-man’ouché θα είναι πάντα μέρος του Λιβάνου. Είναι χαραγμένο στις κοιλιές, τις καρδιές και τα μυαλά του Λιβάνου.

• UNESCO