Η βιομάζα της ελιάς αποτελεί μια ελπιδοφόρα εναλλακτική λύση για τα ορυκτά καύσιμα

Έρευνα που πραγματοποιήθηκε από το Πανεπιστήμιο του Jaén και παρουσιάστηκε στο πρόσφατο συνέδριο Bioptima κατέδειξε τη μεγάλη υπόσχεση της βιομάζας της ελιάς στη δημιουργία αιθανόλης ως βιοκαυσίμου, καθώς και άλλων πιθανώς χρήσιμων προϊόντων.

Η έρευνα, με επικεφαλής τον Δρ. Eulogio Castro, έχει διαρκέσει αρκετά χρόνια, ξεκινώντας με την πρώτη επίδειξη της παραγωγής αιθανόλης από υπολείμματα ελιάς. Τα επόμενα έργα έχουν επεκταθεί στην έννοια ενός βιοδιυλιστηρίου που βασίζεται σε αυτήν τη βιομάζα. Η αιθανόλη είναι ένα σημαντικό βιοκαύσιμο, που έχει ήδη προστεθεί στην προμήθεια καυσίμων στην Ισπανία και σε όλο τον κόσμο, και μια βιώσιμη μερική αντικατάσταση των ορυκτών καυσίμων. Η παραγωγή του είναι επομένως ένας τομέας μεγάλου ενδιαφέροντος και ουσιαστική έρευνα για το θέμα χρηματοδοτείται σε όλο τον κόσμο.

Η διαδικασία παραγωγής αιθανόλης από βιομάζα ελιάς είναι μια απλή διαδικασία που αποτελείται από τέσσερα κύρια στάδια. Το δέντρο αποτελείται από έναν αριθμό ενώσεων, από τις οποίες τα σάκχαρα με τη μορφή κυτταρίνης και ημικυτταρίνης είναι τα πιο σημαντικά. Αυτά τα σάκχαρα συγκρατούνται μαζί από μια ένωση που ονομάζεται λιγνίνη. Το πρώτο βήμα της διαδικασίας περιλαμβάνει την υποβάθμιση αυτής της λιγνίνης ​»τσιμέντο », ακολουθούμενο από τη διαλυτοποίηση της ημικυτταρίνης. Στη συνέχεια εμφανίζεται ενζυματική υδρόλυση, με την οποία η κυτταρίνη προσβάλλεται από ένζυμα και διασπάται στις απλούστερες μονάδες γλυκόζης. Αυτό το βήμα είναι απαραίτητο, καθώς μόνο μόρια σακχάρου μπορούν να μετατραπούν σε αιθανόλη - δεν είναι δυνατόν να καλυφθεί άμεσα η κυτταρίνη. Στη συνέχεια πραγματοποιείται ζύμωση αυτής της γλυκόζης από ζύμη ή άλλους μικροοργανισμούς για την παραγωγή αιθανόλης. Τέλος, η αιθανόλη διαχωρίζεται για χρήση ως βιοκαύσιμο.

Ο Δρ Castro δήλωσε ότι η χρήση βιομάζας ελιάς σε αυτή τη διαδικασία είχε τεράστιο πλεονέκτημα έναντι άλλων πρωτογενών πηγών, καθώς ήταν ένα απόβλητο που παράγεται σε τεράστιες ποσότητες ετησίως (3 τόνοι ανά εκτάριο στα 2.4 εκατομμύρια εκτάρια ελαιώνων στην Ισπανία μόνο) , χωρίς βιομηχανικές χρήσεις. Εκτός από αυτό, είναι απαραίτητο να αφαιρεθεί αυτή η βιομάζα από χωράφια για να αποφευχθεί η εξάπλωση φυτικών ασθενειών. Επί του παρόντος τα απορρίμματα δέντρων καίγονται, οπότε αντί να ξοδεύουμε χρήματα για τη διάθεση των αποβλήτων, είναι λογικό να το χρησιμοποιούμε για να μετατρέψουμε το υπόλειμμα σε ένα χρήσιμο προϊόν.

Η αιθανόλη που παράγεται από βιομάζα ελιάς ονομάζεται βιοκαύσιμο δεύτερης γενιάς, καθώς παράγεται από πηγή που δεν είναι βιώσιμη για άλλες χρήσεις. Αυτό το καθιστά προτιμότερο από εκείνα που είναι γνωστά ως πρώτης γενιάς, τα οποία παράγονται από πρώτες ύλες που έχουν εφαρμογή τροφίμων ή ζωοτροφών, όπως δημητριακά. Είναι επομένως μια ιδανική πηγή για την παραγωγή μερικών αντικαταστάσεων ορυκτών καυσίμων. Εκτός από την παραγωγή αιθανόλης, η παραγωγή άλλων χρήσιμων προϊόντων από βιομάζα ελιάς, όπως μια ένωση που παρουσιάζει αντιοξειδωτική ικανότητα και ολιγοσακχαρίτες, τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν αντίστοιχα στη βιομηχανία τροφίμων και φαρμακευτικών προϊόντων.

Παρά τα πλεονεκτήματα αυτού του τύπου παραγωγής βιοκαυσίμων, υπάρχουν πολλά εμπόδια που εξακολουθούν να εμποδίζουν την περαιτέρω ανάπτυξη. Ο Δρ Κάστρο το εξηγεί αυτό ​"Στη συγκεκριμένη περίπτωση της βιομάζας της ελιάς, η οποία λαμβάνεται με κλάδεμα, η εφοδιαστική είναι ένα από τα κύρια προβλήματα. Χρειάζεται ένα σύστημα συλλογής που μπορεί να μεταφέρει μεγάλες ποσότητες βιομάζας από χωράφια σε μονάδες μετασχηματισμού, με οικονομική απόδοση. " Είπε επίσης ότι τα τρέχοντα τεχνολογικά ζητήματα που αντιμετωπίζονται αφορούσαν τη βελτίωση των αποδόσεων σε όλα τα στάδια της διαδικασίας και ότι, όπως πάντα, η συνεχής χρηματοδότηση από δημόσιους και ιδιωτικούς οργανισμούς ήταν απαραίτητη για τη συνέχιση της έρευνας για αυτήν την πιθανή πηγή καυσίμων.

Πηγές:

La Information
Δρ Eulogio Castro Galiano