Η προέλευση της εγχώριας ελιάς αποκαλύφθηκε

Μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στα Πρακτικά της Βασιλικής Εταιρείας φωτίζει πότε και όπου η ελιά εφυδιώθηκε (δηλαδή η διάδοση των καλύτερων καλλιεργημένων γενότυπων) και έγινε η πηγή των πολύτιμων εδώδιμων ελιών και του ελαιολάδου σήμερα.

Οι επιστήμονες εξέτασαν το DNA από 1,797 άγρια ​​και καλλιεργούμενα δένδρα από τη λεκάνη της Μεσογείου και, αναλύοντας τα γονιδιώματα, κατάφεραν να δημιουργήσουν τη γενεαλογία των δένδρων και να καθορίσουν τον τρόπο με τον οποίο εξελίχθηκε η διάδοση της ελιάς. Τρία βασικά προγονικά ​»γονιδιωματικές ομάδες "του ελαιόδεντρου, δηλαδή η Εγγύς Ανατολή, η περιοχή του Αιγαίου και τα στενά του Γιβραλτάρ.

Σύμφωνα με τη μελέτη, ο βαθμός διαφοροποίησης των πλαστίδιων (διαμερίσματα των φυτικών κυττάρων που περιέχουν χημικές ενώσεις) μεταξύ άγριων και καλλιεργούμενων ελιών έδειξε ότι η μετατροπή της άγριας ελιάς στην πικρή έγινε για πρώτη φορά στη βορειοανατολική περιοχή Levant της Εγγύς Ανατολής, πιθανότατα στα σύνορα της Συρίας και της Τουρκίας, και στη συνέχεια να εξαπλωθεί στα γειτονικά εδάφη και ολόκληρη τη λεκάνη.

Αν και αυτή η γενετική ποικιλότητα είναι υψηλότερη στον πληθυσμό των δένδρων του Στενού του Γιβραλτάρ, οι προηγμένοι πολιτισμοί που καταλαμβάνουν το έδαφος του Λεβάντε ήταν πιο ικανοί και είχαν αρκετούς γενετικούς πόρους για να πετύχουν την εξημέρωση της ελιάς. Η διαδικασία εξημέρωσης πραγματοποιήθηκε περίπου πριν από 6,000 χρόνια, αν και υπάρχουν στοιχεία ότι χρησιμοποιήθηκαν άγρια ​​ελαιόδεντρα από τη νεολιθική εποχή, σύμφωνα με τη μελέτη.

Η κύρια διαφορά μεταξύ της άγριας και της καλλιεργημένης ελιάς είναι οι μεγαλύτεροι και πιο ζουμεροί καρποί της τελευταίας, και φαίνεται ότι όλη η διαδικασία εξημέρωσης απαιτούσε πολύ χρόνο και πολλές γενετικές ανταλλαγές μεταξύ των δέντρων για να υλοποιηθούν.

• Η σύνθετη ιστορία του ελαιόδεντρου: από την ύστερη τεταρτοταγή διαφοροποίηση των μεσογειακών γενεαλογιών μέχρι την πρωτογενή εξημέρωση στο βόρειο Λεβάντα


• »ΤΟ ΒΗΜΑ ', ​"Ρίζες της ελιάς ανακαλύφθηκαν "