Νέα Φάση για τα ελαιοτριβεία

Τα ελαιοτριβεία στην Ελλάδα υφίστανται κατά τη διάρκεια της τρέχουσας οικονομικής κρίσης και της μόνιμα παθογόνα προβλήματα της βιομηχανίας στη χώρα.

A νέο περιβαλλοντικό δίκαιο από τον Απρίλιο του 2012, θα κάνει τα πράγματα χειρότερα, τουλάχιστον για τα 2,300 ελαιοτριβεία - περισσότερο από τα μισά από τα ελαιοτριβεία στην Ελλάδα - εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το ​"τριφασικό "σύστημα παραγωγής.

Ενώ η πλειοψηφία των ελαιοτριβείων απαλλάσσεται σήμερα από την υποχρέωση απόκτησης ειδικών περιβαλλοντικών αδειών, η νομοθεσία επιβάλλει ορισμένα απρόσιτα όρια για την ​"οργανικό φορτίο "του υγρού υπολείμματος αυτών των τριφασικών συστημάτων παραγωγής.

Ο πιο κοινός δείκτης του οργανικού φορτίου είναι το BOD (ζήτηση βιοχημικού οξυγόνου) που είναι η ποσότητα οξυγόνου που απαιτείται σε μια βιοχημική διαδικασία για την εξουδετέρωση των οργανικών υλικών. Όσο μεγαλύτερη είναι η τιμή BOD, τόσο μεγαλύτερες είναι οι ποσότητες αζώτου και φωσφόρου που περιέχονται στα υγρά απόβλητα.

Τώρα, το BOD πρέπει να είναι χιλιάδες φορές μικρότερο από ό, τι πριν, το οποίο είναι πρακτικά αδύνατο να επιτευχθεί με την τρέχουσα διαδικασία μείωσης του οργανικού φορτίου με τη χρήση ασβέστη. Η τεχνολογία που μπορεί να αποφέρει τέτοια χαμηλά οργανικά φορτία υπάρχει, αλλά το υψηλό κόστος της αποβάλλει αυτόματα κάθε ενδιαφερόμενο.

Έτσι, οι τριφασικοί μύλοι δεν μπορούν να διοχετεύσουν τα υγρά απόβλητά τους σε οποιονδήποτε τύπο σχηματισμού νερού, ας είναι ένα ποτάμι, ένα ρεύμα, μια λίμνη ή η ίδια η θάλασσα. Η μόνη εναλλακτική λύση είναι να βάζουμε τα απόβλητα σε ειδικές δεξαμενές και να εξατμίζουμε ή να τα καθαρίζουμε αρκετά ώστε να χρησιμοποιούνται για άρδευση.

Και οι δύο αυτές λύσεις έχουν σοβαρά μειονεκτήματα, με τα υψηλά κόστη και τα αμφίβολα αποτελέσματα να είναι τα πιο σημαντικά, εξαιτίας των οποίων οι παραγωγοί πρέπει να λάβουν άδειες από το υδάτινο τμήμα αφού τους πείσουν ότι η δεξαμενή είναι αδιαπέραστη και ότι το νερό είναι ασφαλές για άρδευση.

Συνολικά, οι τριφασικοί μύλοι βρίσκονται σε δύσκολη θέση, αλλά είναι προτιμότερο να στραφείτε στη διφασική μέθοδο παραγωγής ή όχι;

Ένας μέσος ελαιοτριβέας στην Ελλάδα είναι σε θέση να επεξεργάζεται 50 τόνους ελαιοπυρήνων την ημέρα για να παράγει περίπου 10 τόνους ελαιολάδου. Ο παρακάτω πίνακας παρουσιάζει ορισμένα χρήσιμα στοιχεία:

Οι ιδιοκτήτες ελαιοτριβείων δεν επέλεξαν να στραφούν στα νεότερα συστήματα, προτιμώντας να διατηρήσουν το φαινομενικά υψηλότερο εισόδημα που αποκτούν όταν πωλούν το τρισυφασμένο βρώσιμο (€ 37,500 σε σύγκριση με το € 28,800 για τον πολτό), ενώ τα στοιχεία δείχνουν ότι οι δύο- φάσης λειτουργίας είναι πράγματι πιο κερδοφόρα.

Και ενώ είναι αλήθεια ότι ο διφασικός πολτός περιέχει πολύ νερό και η επεξεργασία του στα διυλιστήρια απαιτεί μεγάλες ποσότητες ενέργειας που θα μπορούσαν να θέσουν υπό αμφισβήτηση το πλεονέκτημα της ενεργειακής ισορροπίας των διφασικών μύλων, αυτό δεν είναι κάτι που θα αφορούν τους ιδιοκτήτες μύλων.

Η νέα σεζόν που θα αρχίσει τον Οκτώβριο θα είναι καθοριστική. οι πολιτικοί και οι κρατικοί γραφειοκράτες θα επιλέξουν πόση πίεση θα ασκήσουν στα ελαιοτριβεία και οι ιδιοκτήτες των μύλων θα επιλέξουν αν μπορούν να παίξουν μαζί ή όχι.

• Τεχνολογικό και Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Δυτικής Μακεδονίας Τμήμα Τεχνολογιών Ελέγχου της Ρύπανσης, ​"Απόβλητα της βιομηχανίας τροφίμων ", διατριβή διατριβή


• Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, Τομεακές Εκθέσεις