Υγεία

Η χαμηλή σε υδατάνθρακες μεσογειακή δίαιτα έχει ως αποτέλεσμα υψηλότερο ποσοστό διαγραφής στον διαβήτη τύπου 2

Της Τζέντα Ντένινγκ

8 Φεβρουαρίου 2016 10:16 UTC

Ο διαβήτης τύπου 2 είναι μια σοβαρή κατάσταση υγείας που συνήθως οδηγεί σε υποβάθμιση της υγείας και σε αυξανόμενη ανάγκη για φαρμακευτική αγωγή. Ωστόσο, ορισμένες μελέτες δείχνουν ότι η διατροφική παρέμβαση μπορεί, στην πραγματικότητα, όχι μόνο να καθυστερήσει την ανάγκη για φαρμακευτική αγωγή, αλλά μπορεί να οδηγήσει σε υψηλότερο ποσοστό πλήρους ύφεσης του διαβήτη.

Επιπλέον, μια διατροφική παρέμβαση που αντικαθιστά τους υδατάνθρακες με λίπος, ιδιαίτερα τα υγιή μονοακόρεστα λιπαρά, όπως ελαιόλαδο, φαίνεται να παρέχει μεγαλύτερα συνολικά οφέλη σε σύγκριση με τις δίαιτες χαμηλών λιπαρών.

Σε μια 4ετή τυχαιοποιημένη δοκιμή ελέγχου που δημοσιεύτηκε στο Annals of Internal Medicine, 2009, ο Esposito και οι συνάδελφοι συνέκριναν τα αποτελέσματα μιας μεσογειακής διατροφής χαμηλής περιεκτικότητας σε υδατάνθρακες (LCMD) (λιγότερο από 50 τοις εκατό υδατάνθρακες) με μια τυπική δίαιτα χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά (LF). ) (λιγότερο από 30 τοις εκατό λίπος) σχετικά με την ανάγκη για αντιυπεργλυκαιμική φαρμακευτική αγωγή σε ασθενείς με πρόσφατα διαγνωσμένο διαβήτη τύπου 2.

Η δοκιμή ακολούθησε 215 υπέρβαρους συμμετέχοντες με πρόσφατα διαγνωσμένο διαβήτη τύπου 2, οι οποίοι δεν είχαν λάβει ποτέ θεραπεία με αντιυπεργλυκαιμικά φάρμακα και είχαν επίπεδα HbA1c μικρότερα από 11 τοις εκατό. Τα πρωτογενή αποτελέσματα περιελάμβαναν την έναρξη της θεραπείας με αντιυπεργλυκαιμικά φάρμακα, η οποία ορίστηκε από ένα πρωτόκολλο όπως υποδεικνύεται για παρακολούθηση επιπέδου HbA1c άνω του 7 τοις εκατό. Οι δευτερεύουσες εκβάσεις περιελάμβαναν αλλαγές στο βάρος, γλυκαιμικό έλεγχο και παράγοντες κινδύνου για στεφανιαία νόσο.

Μετά από 4 χρόνια, μόνο το 44 τοις εκατό των ασθενών στην ομάδα LCMD χρειάστηκαν φαρμακευτική αγωγή σε σύγκριση με 70 τοις εκατό στην ομάδα LF, η LCMD μείωσε την HbA1c κατά 2 τοις εκατό σε σύγκριση με την LF 1.6 τοις εκατό, υπήρξε υψηλότερη μείωση των τριγλυκεριδίων ορού στην ομάδα LCMD (23.4 mg/dl σε σύγκριση με 12.6 mg/dl μόνο στην ομάδα LCMD), και η LCMD αύξησε μόνο την ομάδα LF1.8 mg/dl. /dl.

Το 2014, μια παρακολούθηση 8.1 ετών της αρχικής μελέτης δημοσιεύθηκε στο Diabetes Care για την αξιολόγηση των μακροπρόθεσμων επιπτώσεων των διατροφικών παρεμβάσεων στα πρωτογενή και δευτερεύοντα αποτελέσματα.

Μετά την παρακολούθηση 8.1 ετών, υπήρξε διαφορά 2 ετών για τη μέση χρονική περίοδο που οι συμμετέχοντες χρειάζονταν φαρμακευτική αγωγή (LCMD 8.1 έτη, LF 6.1 έτη). Η ύφεση επιτεύχθηκε και διατηρήθηκε με σημαντικά υψηλότερο ρυθμό στην ομάδα LCMD.

Συνολικά η LCMD αποδείχθηκε η καλύτερη για την επίτευξη πλήρους ύφεσης στον διαβήτη τύπου 2, με το 9.7 τοις εκατό να βιώνει τουλάχιστον 3ετή ύφεση σε σύγκριση με μόνο 2 τοις εκατό στην ομάδα LF, 5.7 τοις εκατό ύφεση για 4 χρόνια σε σύγκριση με μηδέν τοις εκατό στην LF ομάδα, και 2.9 τοις εκατό ύφεση για 5 χρόνια σε σύγκριση με μηδέν τοις εκατό στην ομάδα LF.

Μετά τη διεξαγωγή της μελέτης παρακολούθησης 8.1 ετών, οι συγγραφείς κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι:

"Σε ασθενείς με πρόσφατα διαγνωσμένο διαβήτη τύπου 2, μια LCMD είχε ως αποτέλεσμα μεγαλύτερη μείωση των επιπέδων HbA1c, υψηλότερο ποσοστό ύφεσης του διαβήτη και καθυστερημένη ανάγκη για φαρμακευτική αγωγή για τον διαβήτη σε σύγκριση με μια δίαιτα χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά.

Επιπλέον, το Esposito και οι συνάδελφοι δημοσίευσαν μια λεπτομερή συστηματική ανασκόπηση όλων των μετα-ανάλυσης και τυχαιοποιημένων δοκιμών που συνέκριναν μια μεσογειακή διατροφή με μια δίαιτα ελέγχου για τη θεραπεία του διαβήτη τύπου 2. Δημοσιεύτηκε στο British Medical Journal, 2015, η μελέτη αξιολόγησε 2,824, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι:

"Η μεσογειακή διατροφή συνδέθηκε με καλύτερο γλυκαιμικό έλεγχο και παράγοντες καρδιαγγειακού κινδύνου από τις δίαιτες ελέγχου, συμπεριλαμβανομένης της δίαιτας με χαμηλότερα λιπαρά, υποδηλώνοντας ότι είναι κατάλληλη για τη συνολική διαχείριση του διαβήτη τύπου 2».