Οι αρχαιολόγοι συγκεντρώνονται διαδικτυακά για να γιορτάσουν την ιστορία της μεσογειακής διατροφής

Σύμφωνα με τη ρωμαϊκή μυθολογία, υπήρχαν τρεις τροφές που έδιναν οι θεοί στην ανθρωπότητα.

Η Μινέρβα, η θεά της σοφίας, έδωσε μια ελιά. Η Δήμητρα, η θεά της συγκομιδής, χάρισε το σιτάρι. Ο Διόνυσος έδωσε στους Ρωμαίους το αμπέλι.

Από αυτά τα τρία δώρα προήλθαν τροφές που συνεχίζουν να αποτελούν τρεις πυλώνες του Μεσογειακή διατροφής: ελαιόλαδο, ψωμί και κρασί.

Οι αρχαιολόγοι συγκεντρώθηκαν πρόσφατα στο Διαδίκτυο για να συζητήσουν την ιστορία της δίαιτας και να γιορτάσουν την ενδέκατη επέτειό της συμπερίληψη στον κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

Ανάμεσα στους καλεσμένους στο σεμινάριο ήταν ο διευθυντής του Αρχαιολογικό Μουσείο Νάπολης, Paolo Giulierini, ο οποίος οδήγησε το κοινό σε ένα ταξίδι στις αρχαίες πηγές.

"Στις χώρες του λεγόμενου ​»Mezzaluna εύφορη» – κυρίως η περιοχή της Μεσοποταμίας, μετά γειτονικές χώρες όπως η Αίγυπτος και οι ελληνικές αποικίες – αυτές οι τρεις καλλιέργειες αντιπροσώπευαν πάντα μια πηγή πλούτου και διατροφής», είπε ο Giulierini. ​"Κατά κάποιο τρόπο, ήταν οι ​»ο πρώτος πυρήνας αυτού που σήμερα ονομάζουμε μεσογειακή διατροφή».

"Με το πέρασμα των αιώνων, αυτός ο πυρήνας στη συνέχεια εμπλουτίστηκε χάρη στις συνεισφορές από διάφορους πληθυσμούς στην περιοχή της Μεσογείου και όχι μόνο», πρόσθεσε. ​"Για παράδειγμα, γνωρίζουμε τρόφιμα όπως το ρύζι, τις ντομάτες και ορισμένα εσπεριδοειδή από τον Μεσαίωνα, όχι πριν».

Ενώ περαιτέρω ενδείξεις για την αποκάλυψη του παρελθόντος της μεσογειακής διατροφής μπορούν να προέλθουν από την παρατήρηση αρχαίων αντικειμένων και πινάκων, ο Giulierini προειδοποίησε για ορισμένες κοινές παρερμηνείες.

"Η διάσταση της καθημερινότητας σπάνια αντιπροσωπεύτηκε στα καλλιτεχνικά έργα που έφτασαν μέχρι σήμερα, τα οποία συχνά είχαν εορταστικό ή μεταφορικό νόημα», είπε.

"Οι νωπογραφίες με συμπόσια φορτωμένα με εξωτικά φρούτα, γλυκά ή κυνήγι ήταν η έκφραση των πλούσιων ελίτ», πρόσθεσε ο Giulierini. ​"Δεν αντιπροσώπευαν τον τρόπο ζωής των μεγαλύτερων τμημάτων του πληθυσμού, των οποίων η διατροφή καθοριζόταν περισσότερο από τις φάσεις της γεωργίας παρά από την ελεύθερη επιλογή».

"Αντικείμενα για τη μεταμόρφωση ή τη διατήρηση των τροφίμων που βρέθηκαν σε ορισμένες βίλες της Πομπηίας μπορεί να μας πει πολλά σχετικά με το βιοτικό επίπεδο των πλουσιότερων οικογενειών· τίποτα για τις μάζες», συνέχισε.

"Τούτου λεχθέντος, γνωρίζουμε ότι στον ρωμαϊκό κόσμο η γεωργία ήταν η βάση για τη διατροφή και την παροχή τροφής και ότι η αναπαραγωγή ψαριών είχε αρχίσει να εξαπλώνεται», κατέληξε ο Giulierini. ​"Τα βοοειδή ήταν απαραίτητα για τη γεωργία και τα ζώα χρειάζονταν ζωντανά: η κατανάλωση κρέατος περιοριζόταν, λοιπόν, σε μερικές εξαιρετικές περιπτώσεις».

Η πλήρης έκθεση του Giulierini είναι διαθέσιμη στην ηλεκτρονική γκαλερί εκπαιδευτικών και επιστημονικών συνεισφορών του Εικονικό Μουσείο Μεσογειακής Διατροφής, το πρώτο ψηφιακό μουσείο στον κόσμο αποκλειστικά αφιερωμένο στη μεσογειακή διατροφή.

Το μουσείο δημιουργήθηκε από το MedEatResearch του Πανεπιστημίου Suor Orsola Benincasa, ένα ιταλικό ακαδημαϊκό ερευνητικό κέντρο στη Νάπολη, ειδικά αφιερωμένο στη μεσογειακή διατροφή.

"Στόχος μας είναι να διαφωτίσουμε τις πολιτιστικές, οικονομικές, ανθρωπολογικές, γαστρονομικές, ιατρικές, εκπαιδευτικές και οικολογικές πτυχές της μεσογειακής διατροφής», δήλωσε ο Μαρίνο Νιόλα, ανθρωπολόγος και ένας από τους διευθυντές του μουσείου.

"Για να επιτευχθεί αυτό, το μουσείο θα παρουσιάσει το εθνογραφικό ερευνητικό μας έργο και τις μελέτες μας για τη μακροζωία μέσω δημόσιων δραστηριοτήτων όπως σεμινάρια και συνέδρια, καθώς και με τη διάθεση βίντεο και ​»ζωντανές μαρτυρίες τοπικών παραγωγών, καλλιτεχνών, επιστημόνων και πολιτών που αναπολούν την αγροτική κοινωνία του παρελθόντος», πρόσθεσε.

Η συν-σκηνοθέτης Elisabetta Moro πρόσθεσε: ​"Ενώ η μεσογειακή διατροφή είναι ένας συνδυασμός παραγόντων όπως η ιστορία και η αναγκαιότητα, πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη το μεγάλο πάθος για το φαγητό που μας άφησαν οι πολιτισμοί του παρελθόντος».

"Στο πέρασμα των αιώνων, αυτό το πάθος έχει γίνει χαρακτηριστικό γνώρισμα της κοινωνίας μας», κατέληξε. ​"Τώρα η πρόκληση είναι να το διατηρήσουμε και να το ενισχύσουμε μέσω μιας εκπαιδευτικής διαδρομής για τα τρόφιμα που θα περιλαμβάνει την κοινωνία γενικά και, πάνω απ 'όλα, τις νέες γενιές».